Wey li wî miletê guneh dike, Gelê neheqî li xwe barkirî, Ziriyeta xerabkaran, Zarokên xerabûyî! Wan dev ji Xudan berda Û Pîrozê Îsraêl kêm dît. Wan pişta xwe danê.
Wê gotina Xudan ji wan re wisa bibe: Emir li ser emran, emir li ser emran, Rêzik li ser rêzikan, rêzik li ser rêzikan, Piçek ji vir, piçek ji wir! Wê herin, li ser piştê bikevin, Bişikên, bikevin dafikê û bên girtin.
Lê Misrî mirov in, ne Xwedê ne! Hespên wan jî goşt in, ne ruh in! Gava Xudan destê xwe dirêj bike Wê alîkar biterpile, Kesê alîkariyê distîne jî dikeve. Tev bi hev re telef dibin.
Ji ber hemû xerabiyên wan, Ezê li dijî wan biryarên xwe bêjim. Çimkî wan dev ji min berda, Ji îlahan re bixûr pêxistin Û li ber karên destê xwe deverû çûn erdê.
Ezê wan, bav û kuran li hev bixim û bipelixînim.’” Ev e gotina Xudan. “‘Ezê li ber wan nekevim û wan ji cezakirinê neparêzim. Gava ez wan xera dikim, ezê li wan neyêm rehmê.’”
Wê xerabiya te, te terbiye bike, Wê çivanokiya te erzê te bide şikandin. Bizane û bibîne, Xwedayê xwe Xudan berdan, Tiştekî xerab û tehl e. Tirsa min li ba te tuneye.” Ev e gotina Reb Xudanê Karîndar.
Heke ez bêjim: “Ezê wî bi bîr neyînim, Ezê êdî bi navê wî nepeyivim,” Tiştekî ku di hestiyên min de hatibû girtin, Di dilê min de wekî êgir pê dikeve. Ez bi ragirtina xwe westiyam, Êdî nikarim ragirim.
Loma ez bi xezeba Xudan tije me, Ji ragirtina xwe ez westiyam. “Tu tevahiya wê bi ser zarokên li kuçeyan Û koma xortan de birijîne. Çimkî hem mêr hem jin, Kesên kal û bi salan ve çûne jî wê bên girtin.
“Ezê destê xwe li dijî gelê Cihûda, Li dijî tevahiya şêniyên Orşelîmê dirêj bikim. Ezê ji vê derê, Bermayiyên ji Baal, Navê pûtperest û kahinên pûtperest,