Bêjin, doza xwe raber bikin, Bi hev bişêwirin. Ma kî ev ji demên qedîm ve daye bihîstin? Ma kî ji berê ve gotiye? Ez Xudan, ma ne ez im? Ji xeynî min Xwedê tuneye. Xwedayê rast û rizgarkar, Ji xeynî min tuneye.
“Ya Xudan! Tu hêz û keleha min î, Di roja teng de cihê reva min î! Wê milet ji binê dinyayê, Werin ba te û bêjin: ‘Bav û kalên me tenê derew, tiştên pûç, Pûtên bi kêrî wan nehatin, mîras standin.’
Ya Xudan, ya hêviya Îsraêl! Her kesên tu berdayî, wê şerm bikin. Kesên ji te dizivirin, wê li bin axê bên nivîsandin. Çimkî wan Xudanê kaniya ava jiyanê berda.
Her kesê ew dîtin, ew xwar. Neyarên wan got: ‘Em ne sûcdar in, Sedem sûcê wan e! Ew li dijî Xudanê ku mêrga rastiyê ye, Li dijî Xudanê hêviya bav û kalên wan, sûcdar bûn.’
Wê Xudan ji Siyonê bike himîn. Wê dengê wî ji Orşelîmê gazî bike Û erd û ezman bihejin. Lê wê Xudan ji bo gelê xwe, sitargeh, Ji bo Îsraêliyan bibe keleh.