wê Padîşahê Aşûrê jî Misriyan wekî êsîran û Kûşiyan wekî sirgûnbûyî, ji ciwanan heta pîran, tazî, pêxwas û bi awayê qûntazî bide meşandin ku Misir şermezar bibe.
“Ya jina kêf û zewqê ku di ewlehiyê de rûdine Û di dilê xwe de dibêje: ‘Ez heme Û ji xeynî min, yeka din tuneye. Ezê jinebî nemînim Û windabûna zarokan nebînim’ Niha bibihîze!
Ew gelê ku pêxemberiyê ji wan re dikin, wê ji ber şûr û xelayê ber bi kuçeyên Orşelîmê ve bên avêtin. Wê kesekî wî gelî; jin, kur û keçên wî gelî veşêre tunebe. Çimkî ezê xerabiya wan bi ser wan de bînim.
Gava ew bêjin: ‘Çima Xwedayê me Xudan tevahiya van tiştan anîn serê me?’ tê ji wan re bêjî: ‘Çawa ku we dev ji min berda û li welatê xwe xulamiya îlahên xerîb kir, hûnê li welatekî ku ne yê we ye wisa ji xerîban re xulamiyê bikin.’
Orşelîmê gelek guneh kir, Loma ew kirêt bû. Hemû kesên qedrê wê digirt, niha wê kêm dibînin. Çimkî wan tazîbûna wê dît. Ew jî dinale û berê xwe dide alî.
Gotina Xudanê Karîndar ev e: “Nînewayê! Va ye ez li dijî te me, Ezê dawa te bavêjim ser rûyê te. Ezê tazîbûna te nîşanî miletan Û şerma te nîşanî padîşahiyan bidim.