3 Min biryar da bi şerabê şa bim û li pey bêaqiliyê bikevim, lê şehrezayiyê jî rêberiya min dikir. Min dixwest bizanibim di çend rojên jiyana mirov de, çi ji bo wî baş e.
Ma kî dizane ji bo mirov di jiyanê de, di çend rojên pûç û bêmane yên ku wek siyekê tên û diçin de, çi baş e? Kî dikare ji mirovekî re tiştên ku wê piştî wî li ser rûyê erdê çêbin bêje?
Ez bi dilê xwe li şehrezayiyê digeriyam, Min lê kola ku ez sedemên li pişt tiştan bibînim. Ez geriyam ku fêm bikim xerabî bêaqilî ye, Ehmeqî jî dînîtî ye.
Îcar min pesnê şabûnê da. Çimkî ji bo mirov li ser rûyê erdê ji xwarin, vexwarin û şabûnê çêtir tiştek tuneye. Di hemû rojên ku Xwedê li ser rûyê erdê, di ber keda wî de daye wî ev e û wê ev jê re bimîne.
«Tu kes nikare xulamtiyê ji du axayan re bike; çimkî an ewê ji yekî nefret bike û ji yê din hez bike, an jî ewê qedrê yekî bigire û yê din biçûk bibîne. Hûn nikarin xulamtiyê hem ji Xwedê re û hem jî ji dewlemendiyê re bikin.
Avîgayil çû ba Naval. Naval li malê sifre û şahiyeke padîşahan danîbû. Gelek vexwaribû û serxweş bû. Loma jî heta berê sibê Avîgayilê tu tiştî jê re negot.