4 Xudan got: “Ma çi heqê te heye ku tu hêrs bibî?”
Xudan ji Qayîn re got: “Tu çima hêrs bûyî û te çima rûyê xwe tirş kir?
Ji ber ku Navotê Yîzreyêlî gotibû: “Ez milkê bav û kalên xwe nadim te,” Ahav xeyidî û bi hêrs ket qesra xwe. Li ser nivînan xwe pal da, mirûzê xwe tirş kir û nan nexwar.
Hay ji xwe hebe, bila hêrs bala me nekişîne Ku em nebin tinazkar. Bila bertîla zêde jî te averê neke.
Ev yek gelek li zora Ûnis çû û ew hêrs bû.
Ya Xudan, ji kerema xwe niha ruhê min bistîne! Çimkî ji bo min mirin, ji vî halî çêtir e.”
Ûnis ji bajêr derket û li rojhilatê bajêr rûnişt. Wî li wir ji bo xwe holikek çêkir û di bin siya wê de rûnişt ku bibîne ka wê çi bê serê bajêr.
Lê belê Xwedê ji Ûnis re got: “Ma heqê te heye ku tu li ser şînahiyekê hêrs bibî?” Ûnis got: “Heqê min heye, ez ji ber hêrsa xwe dikim bimirim.”
Xudan dibêje: “Ya gelê min! Min çi bi te kiriye? Min bi çi awayî tu westandî? Bersiva min bide!
“Wê Harûn bimire û bigihîje pêşiyên xwe. Wê nekeve welatê ku min da gelê Îsraêl. Çimkî hûn li ser ava Merîvayê li dijî fermana devê min derketin.
Ma heqê min tune ku ez çi bixwazim, ez bi malê xwe bikim? An tu çavnebariya camêriya min dikî?›
