Wey li wî miletê guneh dike, Gelê neheqî li xwe barkirî, Ziriyeta xerabkaran, Zarokên xerabûyî! Wan dev ji Xudan berda Û Pîrozê Îsraêl kêm dît. Wan pişta xwe danê.
Wê ji rojhilat Aramiyan, Ji rojava Filîstiyan rake ser piyan. Wê devê xwe vekin û Îsraêlê bixwin. Dîsa jî wê hêrsa Xudan danekeve, Destê wî li dijî wan dirêjkirî bimîne.
Xezeba xwe, bi ser miletên ku te nas nakin de Û bi ser eşîrên ku gazî navê te nakin de birijîne. Çimkî wan ziriyeta Aqûb xwar. Erê, wan ew xwar û qedand, Wan warê wî jî wêran kir.
eger em li ber vê xilasiya evqas mezin xemsar bin, emê çawa birevin û xilas bibin? Di destpêkê de Xudan ev xilasî da zanîn û ji aliyê yên ku ew bihîstine ve ji me re rast hat deranîn.
“Ez poşman bûm ku min Şawûl kir padîşah. Çimkî êdî ji pey min vegeriya û gotinên min bi cih neanî.” Hêrsa Samûêl rabû û tevahiya şevê hewar û gaziyê xwe bir Xudan.