Kurekî Yonatanê kurê Şawûl hebû ku navê wî Mefîboşet bû. Lingên wî kulek bûn. Dema xebera mirina Şawûl û Yonatan ji Yîzreyêlê gihîşt, Mefîboşet pênc salî bû. Dadika wî jî ew hilgirtibû û revandibû. Lê di lezandina revê de, zarok ketibû û kulek bûbû.
Tu, kurên xwe û xulamên xwe hûnê axa wî bajon û berê wan jê re bibin ku pêdiviya xwarina neviyê mezinê we peyda bibe. Wê neviyê xweyê te Mefîboşet, herdem li ser sifra min xwarinê bixwe.” Panzdeh kur û bîst xulamên Sîva hebûn.
Dawid jê re got: “Netirse. Ji bo xatirê bavê te Yonatan, ezê qenciyê li te bikim. Hemû axa bapîrê te Şawûl ezê li te vegerînim. Tê herdem li ser sifra min xwarinê bixwî.”
Yonatan berdewam kir got: “Xwedayê Îsraêl Xudan şahid e, sibe yan dotira rojê van çaxan, qenc an xerab ezê bi niyeta bavê xwe bihesim ka li ser te çi difikire. Wî çaxî esse ezê ji te re bibêjim?
Yonatan ji Dawid re got: “Bi xêr û silamet here. Me bi navê Xudan sond xwaribû ku ew di navbera min û te û ziriyetên me de, heta hetayê şahidê peymana me be.” Paşê Dawid bi rê ket. Yonatan jî vegeriya bajêr.
Herçî tu yî, were qenciyê bi xulamê xwe bike. Çimkî te li ber hizûra Xudan soz û peymana biratiyê da min. Ez neheq bim, tu bixwe min bikuje. Çima tê min bibî ba bavê xwe?”