Dema Ahîtofêl dît ku şîreta kiriye pêk nehatiye, kerê xwe palan kir, berê xwe da bajarê xwe û çû malê. Piştî ku tevdîra mala xwe kir, xwe xeniqand. Rabûn wî di gora bavê wî de veşartin.
Ji ber ku hemû kesên malbata kalê min mirinê heq kirine, te li ser sifreya xwe cihekî taybet da xulamê xwe. Ji vê bêtir ma heqê min ku tiştekî ji te daxwaz bikim heye padîşahê min?”
Wî Padîşahê Ayê bi darekê ve daleqand û heta êvarê li wir hişt. Gava roj çû ava wî emir kir û wan cendekê wî ji darê anî xwarê û avêt ber dergehê bajêr. Wan li ser cendek şikêreke keviran çêkir ku heta îro jî dimîne.
Samûêl ji gel re got: “Hûn dibînin Xudan kî hilbijart? Di tevahiya gel de kesekî wekî wî tuneye.” Li ser vê yekê gel bi dengekî bilind got: “Her bijî padîşah!”