Di wê navberê de yekî ji eşîra Binyamîn mirovekî xerab bû, navê wî Şevayê kurê Bikrî bû. Ew bi awayekî rasthatinî li Gîlgalê bû. Şeva li boriyê xist û got: “Ne para me li ba Dawid heye, Ne jî mîrasa me li ba kurê Yêşa! Ya gelê Îsraêl, bila herkes vegere konê xwe!”
Padîşahê Aşûrê serfermandar, serkarmend û fermandarê xwe bi artêşa mezin re ji Laxîşê şand Orşelîmê ba Hîzqiyayê Padîşah. Ew rabûn hatin Orşelîmê. Li ber Zeviya Kincşûştinê li ber coya li ba Hewza Jorîn sekinîn.
Padîşahê Aşûrê fermandarê xwe bi artêşa mezin re ji Laxîşê şand Orşelîmê ba Hîzqiyayê Padîşah. Fermandar hat û li ber Zeviya Kincşûştinê li ber coya li ba Hewza Jorîn sekinî.
Di vê navberê de Xudan ji Îşaya re got: “Ji bo pêşwaziya Ahaz, tu û Şêar-Yaşûvê kurê xwe rabin herin ser riya Zeviya Kincşûştinê, dawiya coyê Hewza Jorîn.
Gelê Îsraêl jê re got: “Emê di riya mezin re herin. Heke em û heywanên xwe ji ava we vexwin, emê heqê wê bidin. Em tiştekî zêde naxwazin, tenê emê bi piyan derbas bibin.”
Hingê ew hatin bajarê Erîhayê. Gava Îsa bi şagirtên xwe ve û bi elaleteke mezin ve ji bajêr derket, mirovekî kor, Bar-Tîmeyos, yanî Kurê-Tîmeyos, li tenişta rê rûniştibû û pars dikir.
Piştre wan got: “Binêrin, li Şîloyê her sal cejna Xudan tê kirin. Şîlo dikeve bakurê Bêt-Êlê û başûrê Levonayê, li rojhilatê riya ku ji Bêt-Êlê dikeve Şexemê ye.”
Çêlek rasterast di riya Bêtşemeşê re çûn. Bêyî ku bi milê çep û rastê ve averê bibin kirin orînî û çûn. Begên Filîstî heta sînorê Bêtşemeşê li pey wan çûn.