“Tiştê ku Yoavê kurê Serûya bi min kir, tu jî dizanî. Wî herdu fermandarên artêşa gelê Îsraêl, Avnêrê kurê Nêr û Emasayê kurê Yeter kuşt. Di dema aştiyê de çawa di şer de be, xwîn rijand. Piştek û çaroxa Yoav di nav xwînê de ma.
Hinek kes ji Gadiyan veqetiyan û li sitargeha beriyê hatin ba Dawid. Ew ji şer re amade bûn, mêrxasên wêrek bûn ku rim û mertalên wan wekî rûyê şêran bûn. Wekî xezalên çiyê beza bûn.
Min li ser rûyê erdê ev jî dît: Di bezînê de ne lingsivik, Ne jî di şer de mêrxas bi ser nakevin. Şehreza nên, biaqil jî dewlemendiyê bi dest naxin. Qedrê zanayan jî nayê girtin. Ya ku tê serê her kesî li gorî wext û bextê wan e.
Ahîmelekê Hîtîtî û Avîşayê birayê Yoav kurên Serûyayê bûn. Dawid ji wan re got: “Wê kî bi min re bê artêşgehê ba Şawûl?” Avîşay got: “Ezê bi te re bêm.”