Di wê navberê de yekî ji Dawid re got: “Ahîtofêl di nav fesadên alîgirên Avşalom de ye.” Li ser vê yekê Dawid wiha dua kir: “Ya Xudan şêwra Ahîtofêl vala derxe.”
Lê heke tu vegerî bajêr û ji Avşalom re bêjî: ‘Ya padîşah, ezê bibim xulamê te! Berê min çawa ji bavê te re xulamî kiribe, niha jî ezê ji te re xulamiyê bikim,’ bi vî awayî tê ji bo min şêwra Ahîtofêl vala derxî.
Di wan rojan de şîretên ku Ahîtofêl dikirin, wekî şîretên zilamekî wiha bûn ku gotina Xwedê belav dikirin. Dawid jî, Avşalom jî, şîretên wî wisa qebûl dikirin.
Ew xwe bispêrin serê Çiyayê Karmelê jî, Ezê li wan bigerim û bigirim. Li ber çavê min xwe di deryayê de veşêrin jî, Ezê li marê avê emir bikim ku bi wan vede.
Îcar axa pesnê vî şahneyê bêbext da, çimkî wî aqilmendî kiribû. Çimkî zarokên vê dinyayê di danûstandina xwe de li gor dema xwe ji zarokên ronahiyê bi aqiltir in.
Lê Sîhonê Padîşahê Heşbonê nexwest em di welatê wî re derbas bibin. Çimkî Xwedayê we Xudan canê wî hişk kir û dilê wî şidand ku wekî îro wî bide destê we.
Çimkî Xudan dilê wan hişk kiribû ku ew li dijî gelê Îsraêl şer bikin û bên tunekirin. Çawa Xudan li Mûsa emir kiribû, ew li ber wan neketin û tune kirin.