Dawid dema gihîşte ser girê perizînê ku gel ji bo perizînê diçû wir, Huşayê Arkî, ser û guhê wî di nav toz û telazê de, bi cilên xwe yê qetiyayî, ew pêşwazî kir.
Lê heke tu vegerî bajêr û ji Avşalom re bêjî: ‘Ya padîşah, ezê bibim xulamê te! Berê min çawa ji bavê te re xulamî kiribe, niha jî ezê ji te re xulamiyê bikim,’ bi vî awayî tê ji bo min şêwra Ahîtofêl vala derxî.
Ji ber ku ew îro hat; gelek ga, golikên dermale û pez qurban kirin û gazî hemû kurên padîşah, fermandarên artêşê û Aviyatarê Kahin kir. Ew niha dixwin, vedixwin û dibêjin: ‘Her bijî Padîşah Adoniya!’
Wî kurê padîşah derxist derve, tac danî serê wî û Şerîet spart wî. Wan ew kir padîşah. Yehoyada û kurên wî ew rûn kir, li çepikan xist û got: “Her bijî padîşah!”
Şahbanûya ku dengê padîşah û zilamên mezin bihîst hat cihê ziyafetê û got: “Ya padîşah, tu her û her bijî! Bila ya ku di hişê te re derbas dibe te netirsîne û rûyê te neçilmise.
Elaleta ku li pêşiya wî diçû û yên ku li pey dihatin weha diqîriyan û digotin: «Hosanna ji Kurê Dawid re! Yê ku bi navê Xudan tê pîroz be! Li bilindahiyên herî jorîn Hosanna!»
Samûêl ji gel re got: “Hûn dibînin Xudan kî hilbijart? Di tevahiya gel de kesekî wekî wî tuneye.” Li ser vê yekê gel bi dengekî bilind got: “Her bijî padîşah!”