Di vê navberê de kurên Aqûb ji çolê vedigeriyan. Gava wan ev yek bihîst, gelek dilêş û hêrs bûn. Çimkî Şexem bi keça Aqûb re razabû û li welatê Îsraêl kirêtî kiribû. Divê ev yek qet nehata kirin.
Çimkî wan li welatê Îsraêl kirêtî kir. Wan bi jinên cîranên xwe re zinayê kir! Wan bi navê min peyvên derewîn gotin ku min li wan emir nekiribûn. Yê ku dizane û şahid e, ez im.” Ev e gotina Xudan.
“‘Heke zilamek xwişka xwe ya ji diya xwe yan ji bavê xwe, ji xwe re bistîne, tazîbûna wê bibîne û jinik jî tazîbûna wî bibîne, ev şerm e. Wê bi eşkereyî ji nav gel bên avêtin, çimkî wî tazîbûna xwişka xwe vekiriye. Wê sûcdar bê hesibandin.
wê keçikê bînin ber deriyê mala bavê wê û mirovên bajêr wê bidin ber keviran û bikujin. Çimkî gava ew li mala bavê xwe bûye, wê zina kiriye. Wê li welatê Îsraêl kirêtî kiriye. Tê xerabiyê ji nav xwe rakî.
wê zilamê bi keçikê re razaye, pêncî şekelê zîv bide bavê keçikê. Wê keçik bibe jina wî, çimkî wî ew xera kiriye. Wê zilam di tevahiya emrê xwe de nikaribe jinikê berde.
Xweyê malê derket derve, çû ba wan û ji wan re got: “Na, birano! Ez ji we rica dikim, xerabiyê nekin. Zilam xwe avêtiye mala min. Hûn vê kirêtiyê nekin.