Paşê, rojek rêwiyek hat ba mirovê dewlemend. Zilam ji bo ku ji merivê xwe re xwarin amade bike, dil neda ku ji pêz an jî dewarên xwe yekî serjê bike, çû berxa feqîr anî û ji mêvanê xwe re serjê kir.”
Ji ber vê yekê, ey mirovê ku dadbar dike, tu kî bî jî hêceta te tune. Ji ber ku di tiştê ku tu yên din dadbar dikî de, tu xwe sûcdar derdixî. Çimkî tu yê ku dadbar dikî, tu eynî tiştan dikî.
Te karê xwe nîvco hişt. Bi navê Xudanê Jîndar mirin heqê we hemûyan e! Çimkî we xweyê xwe, kifşkiriyê Xudan neparast. Ka here binêre, rima li ber serê padîşah û şerbikê wî ya avê li ku ye?”