Dawid dema gihîşte ser girê perizînê ku gel ji bo perizînê diçû wir, Huşayê Arkî, ser û guhê wî di nav toz û telazê de, bi cilên xwe yê qetiyayî, ew pêşwazî kir.
dibêjim min zilamê ku mirina Şawûl ji min re aniye ku jê kirî xebereke baş aniye, zevt kir û li Zîqlagê kuşt. Xelata ku min ji bo wê xeberê dabûyê ev bû!
“Here û tevahiya Cihûyên li Sûsayê bicivîne, ji bo min rojiyê bigirin. Sê şev û sê rojan ne bixwin, ne jî vexwin. Ez û xizmetkarên xwe jî, emê rojî bigirin. Paşê tevî ku ne li gorî qanûnê ye jî, ezê herim ba padîşah. Ez bimirim jî, ne xem e.”
Di roja sisêyan de Esterê cil û bergên şahbanûtiyê li xwe kirin û li hewşa hundir a qesra padîşah, li ber odeya text sekinî. Padîşah jî li ser textê xwe yê ku li pêşberî deriyê ketinê rûniştibû.
Ne cilên xwe, dilê xwe biçirînin Û li Xwedayê xwe Xudan vegerin. Çimkî ew keremdar û dilrehm e, Zû hêrs nabe, dilovaniya wî zêde ye, Dev ji cezakirinê berdide.
Ji hingê ve Îsa dest pê kir nîşanî şagirtên xwe da, ku divê ew here Orşelîmê û ji destê rihspî, serekên kahînan û Şerîetzanan gelek cefayê bikişîne, bê kuştin û roja sisiyan rabe.
Va ye, hinek ji kinîşta Îblîs hene. Ew ne Cihû ne, lê bi derew ji xwe re dibêjin Cihû. Ezê wisa bi wan bikim, ku ewê bên û li ber lingên te herin ser çokan û wê bizanin ku ez ji te hez dikim.