2 Şevekê Elî di nav nivînên xwe de radiza. Bînahiya çavan ewqas kêm bûbû ku bi zorê didît.
Çaxê Îshaq pîr bûbû û êdî çavên wî qels bûbûn, wî gazî kurê xwe yê mezin Esaw kir û jê re got: “Kurê min!” Esaw got: “Belê ezbenî.”
Çavên Îsraêl ji kalîtî qels bûbûn û wî bi zorê didît. Ûsiv kurên xwe anîn ba wî, bavê wî ew ramûsan û hembêz kirin.
Lê bavê wî nexwest û got: “Ez dizanim kurê min, ez dizanim. Wê Minaşşe jî bibe miletekî mezin. Lê belê wê birayê wî yê biçûk jê mezintir bibe û wê ji ziriyeta wî komeke miletan rabin.”
Jina Yarovam wisa kir; rabû çû Şîloyê mala Ahiya. Ahiya êdî nedidît çimkî kal bûbû.
Rojên jiyana me heftê sal in, Em bi sihet bin, belkî heştê sal; Salên herî xweş, bi zehmet û bi keder, Zûka derbas dibin û em jî, difirin û diçin.
Wê rojê, wê nobedarên malê bilerizin, Wê yên mêrxas bitewin, Kesên dihêrin, wê xuya nebin Û yên ku di pencereyê de dinêrin, wê nebînin.
Elî êdî gelek kal bûbû. Wî bihîstibû ku zarokên wî xerabî li Îsraêliyan kiribûn û bi jinên xizmetkar re razabûn ku li ber deriyê Konê Hevdîtinê bûn.
Wê gavê Elî nod û heşt salî bû. Çavên wî qels bûbûn, baş nedidît.