Aqûb ji Şimûn û ji Lêwî re got: “We Kenanî û Perîzziyên ku li vî welatî rûdinin ji min re kir dijmin û belayek anî serê min. Em hindik in, heke ew hêza xwe li dijî min bikin yek û êrîşî min bikin, ezê bi malbata xwe re tune bibim.”
Gava Emmoniyan dît ku li ber çavê Dawid reş bûne, wan xeber şand Bêt-Rehov û Sovayê. Bîst hezar leşkerên peya yên Aramî, Padîşahê Maexayê û hezar leşkerên wî ji gelê Tovê jî duwanzdeh hezar zilam kirê kirin.
Ji wan re got: “Bila Xudan a ku we kir bibîne û ceza bike! We em di çavê Firewn û peywirdarên wî de rezîl kirin. Ji bo ku me bikujin, we şûrek da destê wan.”
Bi vî awayî tevahiya gelê Îsraêl bihîst ku Şawûl hêza Filîstî têk biriye û dilê Filîstiyan ji Îsraêliyan dixele. Li ser vê yekê gel li Gîlgalê li dora Şawûl kom bû.
Dawid ji bo ku tu kesî bi xwe re nebe Gatê, ne jin ne jî mêr tu kesî sax nedihişt. Çimkî wî digot: “Bila neçin Gatê û nebêjin: ‘Dawid wiha kir, wisa kir, li dijî me xeber nedin.’” Dawid li ser axa Filîstiyan çiqas ma ev yek berdewam kir.
Wê gavê Filîstiyan yekîneyên xwe yên leşkerî kom kirin ku li dijî gelê Îsraêl şer bikin. Axîş ji Dawid re got: “Divê tu bizanibî ku tê bi zilamên xwe re, li ba min şer bikî.”