Tu dizanî ku bavê te Dawid û zilamên wî şervanên gelek xurt in. Wekî hirça ku li çolê ji ferxika xwe hatiye veqetandin, bi hêrs in. Bavê te şervanekî serhatî ye, şeva xwe bi leşkerên re derbas nake.
“Vegere û ji Hîzqiyayê serwerê gelê min re bêje: ‘Xwedayê bavkalê te Dawid Xudan wiha dibêje: Min duaya te bihîst, min hêsirên çavên te dîtin. Ezê esse te sax bikim. Tê di roja sisêyan de herî Mala Xudan.
Jina yekî ji koma pêxemberan, ji Êlîşa lava kir û got: “Xulamê te, mêrê min mir. Tu dizanî ku ew xulamê te ji Xudan ditirsiya. Kesê ku em deyndarê wî ne, hat ku herdu kurên min wek kole ji xwe re hilde û bibe.”
Dawid ji wir çû bajarê Mîspeya li Moavê. Ji Padîşahê Moavê daxwazeke wiha kir: “Heta kifş bibe ku wê Xwedê çi bi min bike, bila diya min û bavê min, werin li ba we bimînin, hûnê destûrê bidin?”
Li ser vê yekê Dawid û bi qasî şeş sed kesên li ba wî, ji Qeîlayê derketin û herkes bi aliyekî ve çû. Şawûl gava bihîst ku Dawid ji Qeîlayê reviyaye, neçû wir.
Dawid ferman da zilamên xwe û got: “Bila herkes şûrê xwe girê bide!” Dawid jî zilamên wî jî şûrên xwe girê dan. Nêzîkî çar sed kes bi Dawid re çûn, du sed kes jî li ba hûr-mûrên wan man.
Dawid di nava tengasiyeke mezin de bû. Ji ber ku, herkes li ber kur û keçên xwe diket û digot: “Em Dawid bidin ber keviran.” Lê Dawid, bi hêzgirtina ji Xwedayê xwe Xudan,
“Sibê van çaxan, ezê yekî ji herêma Binyamînê bişînim ba te. Tê wî wekî serwerê gelê min Îsraêl bi rûnkirinê kifş bikî. Wê ew gelê min ji destê Filîstiyan rizgar bike. Min rewşa gelê xwe dît, çimkî hewar û zarîna wan gihîşte min.”