1 Nahaşê Padîşahê Emmonê, çû ser Yavêş-Gîladê û ew dorpêç kir. Tevahiya Yavêşiyan ji Nahaş re got: “Bi me re peymanekê çêke, emê xulamiyê ji te re bikin.”
Dawid ji xwe re got: “Çawa ku bavê wî bi min re dilsoz bû, ezê jî bi Hanûnê kurê Nahaş re dilsoz bim.” Li ser mirina bavê wî, ji bo sersaxiyê, xulam şandin ba Hanûn. Gava xulamên Dawid gihîştin welatê Emmoniyan,
Dawid dema gihîşt Mahanayîmê, Şoviyê kurê Nahaşê ji bajarê Rabbaya Emmoniyan, Maxîrê kurê Emmiyêlê ji bajarê Lo-Devarê û Barzîllayê Gîladî yê ji bajarê Rogelîmê hatin.
Ben-Hadad jê re got: “Ezê bajarên ku bavê min ji bavê te standibûn bidim te û wekî bavê min li Sameryayê kiribû, tu jî dikarî li Şamê ji bo xwe sûkan ava bikî.” Ahav jê re got: “Ezê li gorî van şertan te berdim.” Wî peymanek çêkir û ew berda.
Guhdariya Hîzqiya nekin.’ Çimkî Padîşahê Aşûrê wiha dibêje: ‘Teslîm bibin, werin xwe bavêjin bextê min. Bila niha herkes ji mêwa xwe û ji darhejîra xwe bixwe û ji bîra xwe avê vexwe.
Gava hemû Cihûdayiyên ku li Moav, Emmon, Edom û welatên din rûdiniştin bihîst ku Padîşahê Babîlê li Cihûdayê hinek kesên gel sax hiştine û Gedalyayê kurê Ahîqamê kurê Şafan kir waliyê wan,
“Lê gava we dît, Padîşahê Emmoniyan, Nahaş bi ser we de tê, we ji min re got: ‘Na, tenê bila padîşah rêberiya me bike.’ Lê Xwedayê we Xudan jixwe padîşahê we bû.
Piştî Şawûl bû padîşahê gelê Îsraêl, wî li dijî hemû dijminên xwe şer kir; li dijî Moavî, Emmonî, Edomî, padîşahên Sovayê û Filîstiyan. Wî berê xwe dida ku bi ser diket.