Ezê werim xwarê û li wir bi te re bipeyivim. Ezê ji ruhanîtiya li ser te hilînim û bidim wan. Ji bo ku tu tenê hilnegirî, wê gel vî barî bi te re hilgire.
Xudan ji nav ewran berjêr bû û pê re peyivî. Ji ruhanîtiya ku li ser Mûsa ye hilda û da heftê rîspiyên li wir. Gava Ruh hat ser wan, wan pêxemberî kir. Lê piştre careke din nekir.
Li artêşgehê du zilam mabûn, navê yekî Êldad û yê din Mêdad bû. Ew di nav heftê kesên bijartî de bûn, lê neçûbûn ber kon. Gava Ruh hat ser wan, wan jî li artêşgehê pêxemberî kir.
Wê rojê gelek wê ji min re bêjin: ‹Ya Xudan, ya Xudan! Ma bi navê te me pêxemberîtî nekir? Bi navê te me cin dernexistin? Ma bi navê te me gelek keramet nekirin?›
Gava Şîmşon nêzîkî Lehiyê bû, Filîstî qîriyan û ber bi wî ve çûn. Ruhê Xudan bi hêzeke mezin hat ser Şîmşon û werîsên li ser milên wî wekî kitanê ser êgir ji hev belav bûn û girêkên li ser destê wî ketin.
Ruhê Xudan hat ser wî û wî serweriya gelê Îsraêl kir. Otniyêl çû şer û Xudan Padîşahê Aram-Naharayîmê, Kûşan-Rîşatayîm da destê wî. Ew li dijî Kûşan-Rîşatayîm bi ser ket.
Rabû kes şandin ku Dawid bigirin û bînin. Dema dîtin ku komeke pêxemberan, pêxemberiyê dikin û Samûêl jî wekî serek li ser wan e, Ruhê Xwedê bi ser qasidên Şawûl ve jî hat û wan jî pêxemberî kir.