«Wax Orşelîm, heywax Orşelîma ku pêxemberan dikuje û yên ku ji wê re hatine şandin dide ber keviran. Ka çawa mirîşk çîçikên xwe di bin çengên xwe de dicivîne, çend caran min jî xwest ku ez zarokên te bicivînim, lê we nexwest.
«Hay ji xwe hebin, kirinên xwe yên qenc li ber çavên mirovan nekin, ji bo ku ji aliyê wan ve bên dîtin. An na, wê ji Bavê we yê li ezmanan ji bo we xelat nebe.
Lê belê ji dijminên xwe hez bikin û qenciyê bikin. Bi deyn bidin û li hêviya vegerandinê nemînin. Hingê xelata we wê mezin be û hûnê bibin kurên Yê Herî Berz. Çimkî ew ji nankoran û xeraban re qencîker e.
Nebe yekî ku ji nefsbiçûkiya qelp û perizîna milyaketan, ji dîtiniyên ku dîtine û ji quretiya pûç a aqilê xwe yê dinyayî hez dike, we ji xelata we bike.
Û niha taca rastdariyê ji bo min amade ye, ku dadgerê dadperwer Xudan, wê rojê wê bide min û ne tenê min, lê wê bide wan hemûyan jî yên ku bêriya xuyabûna wî dikin.
Çimkî Xwedê ne bê dadperwerî ye ku kirinên we, xizmeta ku we ji pîrozan re kiriye û hûn dikin û ew hezkirina ku we ji bo navê wî nîşan daye, ji bîr bike.
Lê Rûtê got: “Zorê li min neke ku ez dev ji te berdim û li pey te neyêm. Çimkî tu herî ku derê, ezê bêm wê derê. Tu li ku derê bimînî, ezê jî li wê derê bimînim. Wê gelê te bibe gelê min, wê Xwedayê te bibe Xwedayê min.
Bowaz lê vegerand û got: “Her tiştê ku te piştî mirina mêrê xwe ji bo xesûya xwe kiriye, ji min re hat gotin. Te dev ji diya xwe, bavê xwe û welatê ku tu lê hatî dinyayê berda û hatî nav gelekî ku te ji berê ve pê nizanibû.