Padîşah tevî hemû zilamên Cihûdayê, hemû şêniyên Orşelîmê, kahin û pêxember, hemû biçûk û mezin çûn Mala Xudan. Wî tevahiya gotinên Nivîsa Peymanê ku li Mala Xudan hatibû dîtin xwendin ku herkes guhdarî bike.
Loma tevahiya gel vegeriyan malên xwe ku bixwin, vexwin, paran bişînin û şahiyên mezin bikin. Çimkî wan hemû gotin fêm kiribûn ku ji wan hatibûn xwenden.
Yêşû, Banî, Şêrêvya, Yamîn, Eqqûv, Şabbetay, Hodiya, Maesêya, Qelîta, Ezarya, Yozavad, Hanan û Pelaya ku Lêwiyî bûn, Şerîetê ji gel re şirove kirin. Wê gavê gel di cihê xwe de sekinî bû.
Nehemyayê Walî, Ezrayê Kahin û Nivîsende û Lêwiyiyên ku hînî gel dikirin ji tevahiya gel re got: “Îro ji Xwedayê we Xudan re pîroz e. Şînê nekin û negirîn.” Çimkî tevahiya gel gava guhdariya gotinên Şerîetê dikir digiriya.
Li cihê ku sekinîbûn rabûn ser xwe, ji çarîka rojê, ji Nivîsa Şerîeta Xwedayê xwe Xudan xwend. Ji çarîka wê rojê li sûcên xwe mikur hatin û ji Xudan re deverû çûn erdê.
Îcar rojek ji bo wî kifş kirin û gelek hatin ba wî, wî cihê ku lê dima. Ew ji serê sibê heta êvarê ji wan re şîrove kir, li ser Padîşahiya Xwedê şahidî kir û xebitî ku hem bi Şerîeta Mûsa û hem jî bi Nivîsarên Pêxemberan baweriya wan bi Îsa bîne.