Serekên gel li Orşelîmê rûniştin, kesên gel ên mayî ji bo ji deh kesan yek li Orşelîma bajarê pîroz rûne û neh kes jî li bajarên xwe bimînin, pişk avêtin.
Min ji wan re got: “Heta qêleqija rojê, bila dergehên Orşelîmê venebin. Gava ew nobedarî dikin, bila deriyan bigirin û zirzeyan bidin ber. Ji şêniyên Orşelîmê jî nobedaran tayîn bike. Bila hinek li holika nobedariyê, hinek jî li ber mala xwe nobetê bigirin.”
Xwedê xist dilê min ku ji bo li gorî nifşên xwe bên hejmartin civandina pêşeng û peywirdaran û berhevkirina gel pêk bînim. Min secereya kesên ku berê derketine peyda kir. Tê de wiha hatibû nivîsandin:
“Wê kesê ji te, wêraneyên kevin ava bike, Tê li ser bingeha nifşan bilind bikî. Wê ji bo te: ‘Dagirtiyê qelîştokên dîwêr, Avakarê kuçeyên ku niştecih tê de rûnin’ bê gotin.