Waliyên beriya min li ser gel bûn bar û ji wan, ji bilî nan û şerabê, 40 şekel zîv jî distandin. Xulamên wan jî bûbûn bela serê gel. Lê ji tirsa Xwedê, min wisa nekir.
Hingê civînên bawermendan li tevahiya Cihûstanê, Celîlê û Sameryayê di aştiyê de bûn; ava dibûn, bi tirsa Xudan pêşve diçûn û bi handana Ruhê Pîroz zêde dibûn.
Ji bo vê yekê ez dixwazim ku ew jinebiyên ciwan mêr bikin, zarokan bînin û xweyîtiyê li malê bikin, da ku fersendê nedin neyarê baweriyê ku buxtanan bike.
Di nav miletan de jiyaneke qenc bijîn. Û eger wek ku hûn xerabkar in ketma we bikin jî, bila kirinên we yên qenc bibînin û di Roja Edaletê de pesnê Xwedê bidin.