Wekî hechecikê, wekî qulingê, Çîveçîva min bû. Wekî kevokê ez naliyam. Çavê min ji nêrîna jor westiya. Ya Reb, zilmê li min dikin, Tu bibe parêzvanê min.
Tu ji şîretên li te hatine kirin westiyayî. Bila stêrnas, kesên li ezmanan dinêrin Û kesên bi heyva nû tişta biqewime dibêjin, Niha rabin û te ji tiştên wê bên serê te rizgar bikin.
Ji Babîlê derkevin! Ji Kildaniyan birevin! Bi qîrîna şahiyê vê ragihînin, Bidin bihîstin, heta binê dinyayê belav bikin. Bêjin: “Xudan Aqûbê xulamê xwe rizgar kir!”
Mêrxasên Babîlê dev ji şerkirinê berda, Ew li asêgehên xwe dimînin. Hêza wan ziwa bûye, wekî jinan bûne. Xaniyên wê dişewitin, zirzeyên dergehên wê şikestin.
Parêzvanên te wekî kuliyan, Fermandarên te wekî refê kuliyan in. Ew di hênikahiya rojê de Xwe li ser sincan datînin, Dema roj hiltê direvin Û tu kes nizane li ku ne.
Yek ji wan heft milyaketên ku heft piyan bi wan re bûn hat, bi min re peyivî û got: «Were vê derê, ezê nîşanî te bidim, ka çawa ew fahîşeya mezin a ku li ser gelek avê rûniştiye, tê dîwankirin.