2 “Lê tu, Bêtlehema Efrata! Tu di nav binemalên Cihûda de biçûk î, Lê ji bo min wê serwerê gelê Îsraêl ji nav te derkeve. Koka wî ji demên berê û rojên qedîm ve ye.”
Çaxê ez ji Paddanê vedigeriyam, Rahêl li welatê Kenanê, hê beriya ku em bigihîjin Efratê, di rê de li ba min mir. Ez pir li ber wê ketim û min ew li wir, li ser riya Efratê –Bêtlehemê– veşart.”
Tu ji nav tevahiya gel, mirovên bikêrhatî, Xwedêtirs, rast û yên ji qezenca neheq nefret dikin hilbijêre û wan li ser komên hezaran, sedan, pênciyan û dehan bike serek.
Ew li hizûra wî wekî şaxekî teze, Wekî koka li axa ziwa mezin bû. Ne bedewiya wî, ne jî rewnaqiya wî hebû Ku em lê binêrin. Di dîtina wî de tiştekî dilê me herê tunebû.
Wê mezinê wan ji wan be, Wê serwerê wan ji nav wan were. Ezê wî bînim ba xwe, wê nêzîkî min be. Gava ez nexwazim, wê kî biwêre nêzîkî min bibe?” Ev e gotina Xudan.
Em Xudan nas bikin, Em bikevin pey naskirina wî. Wê li me mîna ronahiya serê sibê esse xuya bibe. Hatina wî wê wek baranê, Wekî barana biharê ku av dide erdê.
Ya Siyona keç! Wekî jina zarok tîne, êş û janê bikişîne! Çimkî tê niha ji bajêr derkevî û li çolan kon vedî. Tê herî Babîlê û li wê derê bêyî azadkirin. Li wir, wê Xudan te ji destê dijminên te rizgar bike.
“Ya şûr! Li dijî şivanê min, Li dijî kesê li ba min hişyar be!” Ev e gotina Xudanê Karîndar. “Li şivên bixe ku pez belav bin. Ezê destê xwe li dijî biçûkan rakim.”
Ya Siyona keç, gelek şa be! Ya Orşelîma keç, biqîre! Va ye padîşahê te ber bi te ve tê! Ew rast e û rizgar dike. Ew nefsbiçûk e û li kerê, Belê li dehşikê, li dehşikê kerê siwar dibe.
‹Û tu, ey Beytlehma li welatê Cihûda! Tu di nav serwerên Cihûda de bi tu awayî ne ya herî kêm î. Çimkî ew serdarê ku şivantiya gelê min ê Îsraêl bike wê ji te rabe!› »
Wan dest bi giliyê wî kir û gotin: «Me dît ku evê ha miletê me ji rê derdixe. Nahêle ku baca Qeyser bê dayîn û ji bo xwe dibêje ku ew Mesîh e, yanî padîşah e.»
Bi vî awayî min serekên eşîrên we yên şehreza û giregir kirin serekên we. Ji bo eşîrên we, min ew kirin serhezar, sersed, serpêncî, serdeh û serekên karmendan.
Di dema dadgeran serwerî dikir de, li welêt xela rabû. Zilamekî ji bajarokê Bêtlehema Cihûdayê, bi jina xwe û du kurên xwe re çû welatê Moavê ku lê bi xerîbî bimîne.
Hemû xelkê li ber dergehê bajêr û rîspiyan got: “Erê, em şahid in. Xudan wê jina ku tê mala te, bike wekî Rahêl û Lêaya ku Mala Îsraêl ava kirin. Tu li nav binemala Efrat dewlemend bî û li Bêtlehemê navdar bî.
Lê we pişta xwe daye wî Xwedayê xwe ku hûn ji hemû zilm û zoriyan rizgar kirine. Lê we got: ‘Na! Ji me re padîşahekî kifş bike.’ Niha li ber Xudan, eşîr bi eşîr û binemal bi binemal bisekinin.”
Li ku xwe vedişêre hîn bibin û ji min re bibêjin. Wê gavê ezê jî bi we re bêm. Heke Dawid li wir be, di nav tevahiya binemalên Cihûdayê de ezê lê bigerim û wî bibînim.”