Piştî ku Mordexay ji wan tiştan haydar bû, cilên xwe çirand, çûx li xwe kir û xwelî bi ser xwe de kir. Bi dengekî bilind kir qîrîn û hewar û nalîneke kûr çû nava bajêr.
Loma ji bo mêwên Sîvmayê, Ez jî bi giriyê Yazêrê digirîm. Ya Heşbon û Êlele, Ezê te bi hêsirên çavên xwe şil bikim! Çimkî qîrîna şahiyê li ser fêkiyên havînê, Li ser dexla te ya rakirî ketiye.
Ax hinavê min, hinavê min! Ez êşê dikişînim! Ax dîwarên dilê min! Dilê min lê dide û nikarim bêdeng bim. Çimkî canê min dengê boriyan, qîrîna şer bihîst.
Ezê ji bo çiyayan bigirîm û şînê bikim, Ezê li ser mêrgên çolê lavijeke şînê bêjim, Çimkî şewitîn û kes tê re derbas nabe. Dengê keriyan nayê bihîstin, Ji teyrên ezmanan û heta heywanên çolê reviyan û çûn.
Wê rojê wê tinazên xwe bi we bikin. Wê ji bo we vê lavija şînê bêjin: ‘Em ji binî ve xera bûn! Xwedê tevahiya para gelê min diguherîne Û ji min distîne. Zeviyên me di nav xayînan de parve dike.’”
Şawûl kinc ji xwe kirin û li ber Samûêl pêxemberî kir. Temamiya şev û rojê bi awayekî rût û tazî pal da. Loma jî dibêjin: “Gelo Şawûl jî kete nava pêxemberan?”