20 Çimkî pêşeroja xeraban tuneye Û qendîla xeraban ditefe.
20 Ji ber ko yên xirabdestiyê bê hêvî ne û çira wan zû ditemire.
Bila baweriya xwe bi tiştên beredayî neyîne, Bila xwe nexapîne, Çimkî wê bergîdana wî jî beredayî be.
“Çend caran qendîla xeraban tefiya, Felaket bi serê wan de hat An ji xezeba Xwedê, êş bû para wan?
Wê li ser xeraban terafa agir û kewkurtê bibarîne, Wê para wan bikeve kasa bayê ku dişewitîne.
Çimkî ewê wek giya zû bên çinîn, Û wek sebza şîn biçilmisin.
Xerab wê herin diyarê miriyan, Miletên Xwedê jibîr kirine her eynî riyan.
Ronahiya kesên rast bi şahî pê dikeve, Lê qendîlên xeraban ditefe.
Kesê dilxerab qenciyê nabîne, Kesê gotina xwe diguhere jî dikeve belayê.
Kesê nifir li bav an diya xwe dike, Qendîla wî di nîvê taristanê de ditefe.
Dilquretî û pozbilindî Qendîla xeraban e û guneh e.
Bi vî awayî wê pêşerojek hebe, Wê hêviya te winda nebe.
Wey li xeraban! Wê xerabî bi wan bibe, Wê kirina destên wan bê pêşiya wan.
Yên bêaqil ji yên şehreza re gotin: ‹Hinekî ji dohnê xwe bidin me, çimkî qendîlên me ditemirin.›
Lê zarokên Padîşahiyê wê bên avêtin nav tariya derve û wê li wê derê bibe girîn û qirçîna diranan.»
Ew wek şeqilên deryayê yên hêç ên ku kef didin, şerma xwe direşînin. Ew wek stêrên serserî ne ku ji bo wan tariya reş her û her hatiye hilanîn.