9 Ronahiya kesên rast bi şahî pê dikeve, Lê qendîlên xeraban ditefe.
9 Çiraya pakdilan bi şewq ronî dide; lê fanûsê mirovên xerab ditemire.
Ezê eşîrekê bidim kurê wî ku li ber min ji bo xulamê min Dawid qendîleke herheyî hebe. Li Orşelîma bajarê ku min ji bo xwe hilbijartiye, ji bo ku navê min tê de be.
“Çend caran qendîla xeraban tefiya, Felaket bi serê wan de hat An ji xezeba Xwedê, êş bû para wan?
Dema qendîla wî li ser serê min dibiriqî Û ez di tariyê de bi ronahiya wî rêve diçûm,
Ji bo rastan di tariyê de ronahî dertê: Ew dilovan, keremdar û rastdar e.
Ji bo rastan ronahî, Ji bo dilpakan şahî tê çandin.
Ji quretiyê tenê pevçûn derdikeve, Lê kesê şêwrê qebûl dike, şehreza ye.
Serweta kesekî berdêla canê wî ye, Lê feqîr gefxwarinê nabihîze.
Kesê nifir li bav an diya xwe dike, Qendîla wî di nîvê taristanê de ditefe.
Çimkî pêşeroja xeraban tuneye Û qendîla xeraban ditefe.
Riya rastan wekî ronahiya berbangê ye Ku heta nîvro her diçe ronahiyê dide.
Ji ber ku kurê wî tuneye, çima navê bavê me ji nav binemala wî bê rakirin? Di nav birayên bavê me de milkekî bidin me jî.”
Li ser vê yekê padîşah ji xizmetkaran re got: ‹Dest û lingên wî girêdin û wî bavêjin derve, nav tariyê. Li wir wê bibe girîn û qirçîna diranan.›
Yên bêaqil ji yên şehreza re gotin: ‹Hinekî ji dohnê xwe bidin me, çimkî qendîlên me ditemirin.›