Ewê wek keriyê miyan, bên ajotin diyarê miriyan, Wê mirin bibe şivanê wan. Bi avêtina rojê re, wê rastî li ser wan bibe serwer, Wê birize cesedê wan, Êdî diyarê miriyan bibe mala wan.
Wê padîşahî û serwerî, padîşahiyên bin ezmanan ên mezin bidin pîrozê gelê Yê Berz û padîşahiya wî her û her be. Wê hemû serwer jê re xulamiyê bikin û serî li ber wî deynin.’
Şêr di nava heywanên çolê de çi be, Şêrê ciwan ê ku gava derbasî nav keriyên pêz dibe, Xwe davêje ser, perçe dike û mecala rizgariyê nade çi be, Wê saxmayiyên ziriyeta Aqûb Ku di nava pir gelan de dimînin, Di nav miletan de wisa bin.
Wê gavê wê dijmin min bibîne, Wê ew kesê ku ji min re gotiye: “Ka Xwedayê te Xudan li ku ye?!” şerm bike. Ezê ketina wan bi çavê xwe bibînim, Wê wekî heriya kuçeyan biperçiqin.
Wê bibin mîna mêrxasên di şer de Ku dijminên xwe di nav heriya kuçeyan de diperçiqînin. Ji ber ku Xudan bi wan re ye, Wê şer bikin û siwaran şermezar bikin.
Xudanê Karîndar dibêje: “Di roja ezê kifş bikim de, wê bibin milkê min bi xwe. Çawa ku mirov kurê xwe yê jê re xizmetê dike diparêze, ezê jî wan biparêzim.
Milyaketê heftan li boriyê xist û li ezmên dengên mezin çêbûn ku digotin: «Padîşahiya dinyayê bû ya Xudanê me û ya Mesîhê wî. Ewê her û her padîşahiyê bike».