Li dinyayê miletekî ku bişibe gelê te Îsraêl tuneye. Tu rabûyî ku wan rizgar bikî û wan bikî gelê te. Te bi karên mezin û tirsehêz nav û deng da. Te miletên din û îlahên wan, ji ber gelê xwe qewitandin ku te ew ji bo xwe ji Misrê rizgar kiribû.
Xudan got: “Niha ez peymanekê çêdikim. Ezê li pêş tevahiya gelê te karên nedîtî bikim ku li tevahiya dinyayê û di nav miletên din de karên wiha nehatibin kirin. Hemû gelê ku tu di nav de dijî wê karên Xudan bibîne. Çimkî karê ku ezê bi te re bikim gelek biheybet e.
Loma hêrsa Xudan li dijî gelê wî rabû. Wî destê xwe dirêj kir û li wan xist. Çiya lerizin û cendek wekî zibil, Di nav kuçeyan de man. Lê dîsa jî hêrsa Xudan daneket, Destê wî li dijî wan dirêjkirî ma.
Ma tu îlahekî wekî ku Xwedayê we Xudan li ber çavê we li Misrê kir, bi ceribandinan, bi nîşanan, bi kerametan, bi şer, bi destê hêzdar û zendê dirêjkirî, bi kirinên mezin û tirsdar, çû û ji nav miletekî, ji bo xwe miletekî din deranî?