Gava ez hatim çima kes tunebû? Çaxê min gazî kir, çima kesî bersiva min neda? Ma destê min ewqas kurt e Ku ez we xilas nekim? An hêza min tunebû Ku ez we rizgar nekim? Ez bi erzşikandina xwe deryayê ziwa dikim, Ez çeman dikim berî. Masiyên wan ji bêaviyê, Ji tîbûnê dimirin û bêhn didin.
Rastiya min nêzîk e, Rizgariya min hate meydanê. Wê zendên min serweriya gelan bikin. Wê kesên keviyên deryayan li benda min bin Û bi zendê min hêvî bikin.
Hişyar be! Hişyar be! Ya zendê Xudan, hêzê li xwe bike! Wekî rojên qedîm, Wekî dema nifşên berê hişyar be! Ma yê ku Rahavê perçe kir Û cinawirê deryayê birîndar kir ne tu bûyî?
Xudan bi destê xwe yê rastê Û bi zendê xwe yê hêzdar sond xwar: “Ezê dexlê te, ji bo ku bibe xwarin êdî nedim dijminên te, Wê xerîb şeraba te ya nû êdî venexwin Ku te di ber de ked daye.
“Li kuçeyên Orşelîmê virde wêde dibezin, Lê binêrin û fêm bikin, Li meydanên bajêr bigerin. Gelo hûnê zilamekî heqiyê dike Û li rastiyê digere bibînin Ku ez bajêr bibexişînim?