Wê Xudan Kendava Suweyşa Misrê Bi tevahî biçikîne. Wê destê xwe bi bayê şewatê Li ser Çemê Feratê bihejîne. Wê lê bixe û di nav heft newalan de parve bike Ku mirov bi çaroxan tê re derbas bibin.
Wê kesên Xudan rizgar kirine vegerin, Wê bi stranan werin Siyonê. Wê şahiya herheyî li ser serê wan be. Wê bigihîjin kêf û şahiyê, Wê nalîn û keder bireve û here.
Wê li wir riyeke mezin hebe, Wê jê re “Riya Pîroz” bêjin. Wê zilamê nepak di wê derê re derbas nebe, Wê ya kesên riya Xudan be. Kesên di wê riyê re derbas dibin, Ehmeq bin jî, wê jê averê nebin.
Gava ez hatim çima kes tunebû? Çaxê min gazî kir, çima kesî bersiva min neda? Ma destê min ewqas kurt e Ku ez we xilas nekim? An hêza min tunebû Ku ez we rizgar nekim? Ez bi erzşikandina xwe deryayê ziwa dikim, Ez çeman dikim berî. Masiyên wan ji bêaviyê, Ji tîbûnê dimirin û bêhn didin.
Di tevahiya tengasiya wan de ew aciz bû. Milyaketê ku ji hizûra wî hat ew rizgar kirin. Erê, Xudan bi hezkirin û rehma xwe ew rizgar kirin, Ew hildan û di hemû rojên borî de ew hilgirtin.
Wê ji deryaya tengasiyê derbas bibin, Lê wê pêlên deryayê bitepisin. Wê tevahiya kûrahiyên Nîlê ziwa bibin. Wê quretiya Aşûrê bê nizimkirin, Wê gopalê ji destê Misrê bê standin.