Di her meseleya ga, ker, pez, kinc û her tiştê windabûyî ya ku herdu alî jî dibêjin: ‘Ev ya min e’ de, wê gotina herdu aliyan here ber Xwedê. Kesê ku Xwedê wî sûcdar dertîne, wê du qatê wan tiştan bide cîranê xwe û aştiyê bike.
Xudan dibêje: “Niha werin em li doza xwe binêrin. Gunehên we bi xwînê sor jî bûbin, Wê wekî berfê spî bibin. Bûbin wekî qirmizê sor jî, Wê wekî hiriyê spî bibin.
Tu çekeke ku li dijî te bê çêkirin Wê bi kêr neyê. Hemû zimanê ku di dadbarkirinê de li dijî te rabe Tê sûcdar derînî. Ev e mîrasa kesên ji Xudan re xulamiyê dikin, Rûspîtiya wan ji min e.” Ev e gotina Xudan.
Hê ku tu di riya dadgehê de yî, zû bi sûcdarkerê xwe re li hev were. An na, ewê te bide destê dadger û dadger jî te bide destê qerdiyan û tê bikevî zîndanê.
Bêguman, sira jiyana xwedayî mezin e: Ew di bedenê de xuya bû, Ji aliyê Ruh ve rast hat derxistin, Ji aliyê milyaketan ve hat dîtin, Di nav miletan de hat danbihîstin. Di dinyayê de hat bawerkirin Û bi rûmet hat hilkişandin.
Hingê min li ezmên dengekî bilind bihîst ku got: «Êdî wextê xilasî, hêz û Padîşahiya Xwedayê me Û desthilatiya Mesîhê wî hat. Çimkî sûcdarkerê birayên me, Yê ku şev û roj wan li ber Xwedayê me sûcdar dike, Hat avêtin xwarê.