Êlyasê ji Tîşbeya Gîladê ji Ahav re wiha got: “Bi navê Xudanê Jîndar ê Xwedayê Îsraêl ku ez li ber sekinî me, bêyî ku ez bêjim, wê di salên bê de, ne xunav hebe, ne jî baran.”
“Gava ji ber ku li dijî te guneh kirine ezman bên girtin, baran nebare û ew jî ber bi vî cihî ve dua bikin, navê te hildin û dema te ew nizim kirin, ew ji sûcê xwe vegerin;
Wê di şûna devî û diriyan de çam, Di şûna gezgezkê de dara mêrsînê şîn bibe. Wê ev yek ji bo Xudan bibe nav û deng, Bibe nîşaneke herheyî ku nayê avêtin.”
Ma pûtekî miletan bikaribe baranê bibarîne heye? Ma ezman dikarin ji ber xwe, taviyê bibarînin? Ya Xwedayê me Xudan! Ma tu ne ew î? Hêviya me tu yî, çimkî te ev hemû tişt kirin.
Wî malika xwe wekî malika bexçeyê rakir, Wî meskenê xwe rakir. Xudan li Siyonê cejn û Sept dan jibîrkirin. Bi xezeba xwe ya dijwar, Padîşah û kahin red kirin.
Çimkî heke ji ber helakê birevin û xilas jî bibin, Wê Misir wan bide hev, Wê Memfîs wan binax bike. Tiştên wan ên zîv ên binirx, Wê bibin ên giyayê gezgezkê, Wê di konên wan de dirî şîn bibin.
“Hê ji dema palehiyê re sê meh hebû, Min baran ji ser we birî. Min bi ser bajarekî de barand, Lê bi ser bajarê din de nebarand. Bi ser zeviyekê de baran hat, Lê zeviya ku baran bi ser de nehat ziwa bû.
Wê tevahiya welêt bi xwê û kukurdê bişewite. Wê tov neyê avêtin, şitil nede û şînahî nebe. Wê wekî Sodom, Gomora, Adma û Sevoyîmê bibe ku Xudan ew bi hêrs û xezeba xwe serobino kirin.
Desthilatiya wan heye, ku di rojên pêxemberîtiya xwe de ezmên bigirin, da ku baran nebare. Û desthilatiya wan li ser avê heye, ku wê bikin xwîn û kengê bixwazin, dikarin her belayê bi ser rûyê erdê de bînin.