8 “Ya jina kêf û zewqê ku di ewlehiyê de rûdine Û di dilê xwe de dibêje: ‘Ez heme Û ji xeynî min, yeka din tuneye. Ezê jinebî nemînim Û windabûna zarokan nebînim’ Niha bibihîze!
Çimkî Xudanê ku ezmanan afirandiye –Ew Xwedê ye!– Yê ku erdê çêkiriye û şikil dayê, Yê ku asê kiriye û vikîvala neafirandiye Şikil dayê ku li ser were rûniştin wiha dibêje: “Ez Xudan im û yekî din tuneye.
“Çimkî tu bi xerabiya xwe ewle bûyî. Te got: ‘Tu kes min nabîne.’ Zanîn û şehrezabûna te tu şaş kirî. Loma te di dilê xwe de got: ‘Ez heme û ji xeynî min yeka din tuneye.’
“Wê padîşah li gorî dilê xwe tevbigere. Wê xwe bilind bike, xwe ji her îlahî mezintir bike û tiştên kirêt li dijî Xwedayê Herî Mezin bêje. Heta ku Xwedê xezeba xwe bibarîne, wê bi ser bikeve. Çimkî ya ku biryar daye wê pêk be.
Padîşahê min, bila şîreta min ji bo te xweş be: Bi kirinên rast, gunehên xwe û bi alîkariya ketiyan, xerabiyên xwe bişikêne û dev ji wan berde. Bi vî awayî belkî rihetiya te bê dirêjkirin.”
Te li hember Rebê Ezmanan xwe mezin kir. Firaxên Perestgeha wî anîn ba te, te û giregirên te, jin û cariyeyên te, we bi wan şerab vexwar. We pesnê îlahên zîvîn, zêrîn, tûncîn, kevirîn, darîn û ji hesin da û we rûmet neda Xwedê. Xwedayê ku hilma te di destê wî de ye û bi hemû riyên te dizane.
Va ye bajarê ku şahiyê dikir Û difikirî ku di ewlehiyê de ye! Ev e bajarê di dilê xwe de dibêje: “Ez heme û ji bilî min kes tuneye.” Çawa bû wêraneyek Û cihekî razanê yên heywanan! Her kesê di ber re derbas dibe Wê bifîkîne û jê re tewtew bike.
Ewê li hember her tiştê ku jê re xwedê tê gotin an tê perizîn rabe û xwe di ser her tiştî re bigire, heta ewê di Perestgeha Xwedê de rûne û bêje: «Ez Xwedê me.»
Her pênc zilam rabûn çûn. Gava hatin Layîşê, wan dît ku xelkê bajêr wekî Saydayiyan xuya dibûn; bêxem, di aramî û ewlehiyê de dijîn. Xelkekî din ê ku li wan zorê dikir tunebû. Ew ji Saydayiyan dûr bûn û têkiliya wan bi kesekî re tunebû.