8 Ezmanno, ji jor ve dilop bikin, Bila ji ewran edalet bibare. Bila ax vebe û fêkiyê rizgariyê bide, Bila rastî ji erdê bavêje der. Ez, Xudan, min ew afirandin.”
“‘Ma te nebihîst Ku ji gelek demên berê ve min ev kiribû? Ji demên qedîm ve min ev pîlan kiribû. Niha min ev pêk anî, Wêrankirina bajarên bisûr, Bila bibe karê te.
Xudanê rizgarkarê te, yê ku di zik de şikil da te wiha dibêje: “Ez Xudan im. Yê ku her tiştî afirand, Yê ku xwe bi xwe ezman tikand Û bi tena serê xwe erd raxist, ez im.
“‘Çimkî ezê avê bi ser axa tîbûyî de, Rûbaran bi ser erdê ziwa ve birijînim. Ezê ruhê xwe bi ser ziriyeta te re Û bereketa xwe bi ser şaxên te re birijînim.
Ew li hizûra wî wekî şaxekî teze, Wekî koka li axa ziwa mezin bû. Ne bedewiya wî, ne jî rewnaqiya wî hebû Ku em lê binêrin. Di dîtina wî de tiştekî dilê me herê tunebû.
Alîkariya şîndarên Siyonê bikim Di şûna xweliyê de, tacê deynim serê wan, Di şûna şînê de, rûnê şahiyê bidim wan Û di şûna ruhgiraniyê de, cilê pesindanê bidim wan. Wê ji wan re darberûyên rastiyê bê gotin, Şaxên ku Xudan danîne Ku berziya wî nîşan bidin.
Hûn ji bo xwe rastiyê biçînin, Ji bo xwe berê dilovaniyê hilînin. Erdê xwe yê beyar cot bikin. Çimkî dema lêgerîna Xudan e, Wê bê û rastiyê li ser we bibarîne.
“Wê rojê wê şeraba şîrîn Ji çiyayan dilop bike, Şîr ji giran biherike Û av di hemû newalên Cihûdayê re here. Wê ji Mala Xudan kaniyek bizê Û Geliyê Şîttîmê av bide.