Wê padîşah ji te re bavîtiyê, Şahbanû ji te re dadikiyê bikin. Wê deverû herin erdê û toza lingên te bialêsin. Wê gavê tê bizanibî ku Xudan ez im Û kesên li benda min dimînin Wê neyên şermezarkirin.”
Li ezmanan binêrin, Li jêr, li erdê jî çavên xwe vekin. Çimkî wê ezman wekî dûyê belav bibin Û erd wekî pertalan kevin bibe. Wê şêniyên wê jî wekî mêşan bimirin. Lê wê rizgariya min herheyî be Û rastiya min neyê şikandin.
“Êdî wê roj nebe ronahiya te ya bi roj, Wê êdî biriqîna heyvê ronahiyê nede te. Lê wê Xudan bibe ronahiya te ya herheyî, Wê Xwedayê te bibe berziya te.
Tê wê rojê ji ber tevahiya karên xwe Yên te li dijî min kirine, şerm nekî. Çimkî ezê kesên bi pozbilindiyê şahiyê dikin, Wê gavê ji nav te rakim. Êdî tê careke din Li çiyayê min ê pîroz qure nebî.
«Bi rastî, bi rastî ez ji we re dibêjim, yê ku guhê xwe dide gotinên min û ji yê ku ez şandime bawer dike, jiyana wî ya herheyî heye; ew nayê dîwankirin, lê ew ji mirinê gihîştiye jiyanê.
Çimkî di Nivîsara Pîroz de dibêje: «Va ye, ez di Siyonê de kevirekî datînim Kevirê hêja û bijare yê rikin. Yê ku baweriyê bi wî bîne, qet nayê şermkirin.»