Ma kî bi kulma xwe avê dikişîne, Bi bosta xwe ezmanan dipîve? Kesek heye ku axa erdê dixe hundirê elbika pîvanê Yan çiyayan bi şihînê Û giran bi mêzînê bipîve?
Çavên xwe bidin bilindciyan û bibînin! Ma kê ev afirandin? Yê ku artêşa stêran dertîne Û bi navê wan gazî her yekî ji wan dike. Ji ber mezinahiya taqeta wî, Ji ber hêza wêrekiya wî, Yek ji wan jî kêm nabe.
Ma kê ji destpêkê ve ew eşkere kir Ku em pê bizanibin? Ma kê ji berê ve got Ku em bêjin: ‘Rast e’? Tu kesî negot. Kesî neda bihîstin Û kesî gotinên we nebihîstin.
Ma kî Aqûb da şelandin? Ma kî Îsraêl da destê talankaran? Ew Xudan e ku me li dijî wî guneh kir, Ma ne wisa ye? Wan nexwest di riyên wî de bimeşin, Wan guhdariya Şerîeta wî nekir.
Gotina Xudan ev e: “Hûn şahidên min in, Xulamê min ê hilbijartî hûn in Ku bizanibin, bawerî bi min bînin Û fêm bikin ez ew im. Beriya min tu xwedayek nehat şikildan, Wê piştî min jî tunebe.
“‘Bibînin ku ez, ez ew im, Ji xeynî min Xwedê tuneye! Ez dikujim, ez vedijînim, Ez birîndar dikim, ez sax dikim Û kesê ji destê min rizgar bike tuneye.
û digot: «Tiştê ku tu dibînî, di kitêbê de binivîse û ji heft civînên bawermendan re bişîne, yên ku li Efes, Izmîr, Pergama, Tiyatîra, Sardeys, Filadelfiya û li Lawdikyayê ne.»