Wê bi edaletê belengazan dadbar bike, Ji bo bindestên welêt bi wekhevî biryarê bide. Wê bi gopalê devê xwe li dinyayê bixe, Bi hilma lêvên xwe xeraban bikuje.
Loma hêza şêniyên van bajaran, Kêm bû, ew bêhêvî û şermezar bûn. Wekî giyayê zeviyan, giyayê ter û giyayê serbanan Yên ku berî şîn bibin, Li ber bayê dikevin.
Ew çawa têne çikandin, Çawa têne reşandin, Çawa qurmê wan bi erdê ve kok vedide, Hilma wî di ser wan re derbas dibe û ziwa dibin. Bager jî wekî pûşê wan bi xwe re dibe.
“Hûn li hêviya dexlan zêde bûn, lê hindik pêk hat. We çi anî mala xwe, min da ber bayê.” Ev e gotina Xudanê Karîndar. “Gelo çima? Çimkî Mala min hê xerabe ye, lê xema we tenê mala we ye.
Ji ber ku roj bi germiya xwe ya bi şewat hiltê û giyê hişk dike. Kulîlka giyê dikeve û spehîtiya wê namîne. Bi vî awayî yê dewlemend jî wê di nav kar û xebata xwe de biçilmise.