Di nivîsa Xudan de lê bigerin bixwînin û lê bikolin. Wê tu tiştek ji van kêm nemîne, Wê hemû heywan nêr û mê cot bibin. Çimkî devê Xudan emir kir, Ruhê wî ew civandin.
Wê her der bibe kulîlk, Wê şa be û bi kêf biqîre. Wê rûmeta Lubnanê, Rewnaqiya Karmel û Şaronê bê dayîn. Wê rûmeta Xudan, Rewnaqiya Xwedayê me bibînin.
wiha dibêje: “Tê bibî xulamê min Ku ne tenê eşîrên Aqûb ji nû ve li cihê wan danî Û Îsraêliyên saxmayî bi şûn ve anî, Lê ezê te ji miletan re bikim ronahî Ku rizgariya min bigihîje binê dinyayê!”
Wê gavê wê dilê te bi Xudan xweş be, Ezê te derxim derên bilind ên dinyayê. Ezê mîrasa Aqûbê bavkalê te Bi te bidim xwarin.” Çimkî devê Xudan wiha gotiye.
Ma kî ewqasî şehreza ye ku vê yekê fêm bike? Ma devê Xudan ji kê re got ku ew gotina wî eşkere bike? Ji bo çi welat tune û wêran bû. Çima bû beriyeke wisa ku kes tê re derbas nabe?
‹Di rojên dawîn de, Xwedê dibêje: Ezê ji Ruhê xwe bi ser hemû mirovan de birijînim. Kur û keçên we wê pêxemberîtiyê bikin Û xortên we wê dîtiniyan, kal û pîrên we wê xewnan bibînin.
Çimkî, Xwedayê ku got: «Bila ji tariyê ronahî bibiriqe», di dilê me de jî biriqî, da ku ronahiya zanîna rûmeta Xwedê ya li ser rûyê Îsa Mesîh, bide me.
Ew şewqa rûmeta Xwedê û xuyabûna rastîn a cewhera wî ye. Ew her tiştî bi peyva xwe ya hêzdar hildigire. Piştî ku wî paqijbûna gunehan pêkanî, ew li jorê, li milê Yê Mezin ê rastê rûnişt.