Naeman û zilamên xwe vegeriyan ba zilamê Xwedê. Hat li pêşiya wî sekinî û got: “Va ye, niha ez êdî dizanim ku Xwedê li tevahiya dinyayê tuneye, tenê li welatê Îsraêl heye. Ez lava dikim, ji vî xulamê xwe xelatekê qebûl bike.”
Di nav we de, ji tevahiya gelê wî kî hebe –bila Xwedê pê re be!– bila here Orşelîma Cihûdayê û Mala Xwedayê Îsraêl Xudan ji nû ve ava bike. Xwedayê ku li Orşelîmê ye ew e.
Yê ku li ser qûbeya dinyayê rûdine Û şêniyên wê jê re wekî kulî ne, ew e. Yê ku ezmanan wekî perdeyekê ditikîne Û ji bo rûniştinê wekî konekî datîne ew e.
Xudanê rizgarkarê te, yê ku di zik de şikil da te wiha dibêje: “Ez Xudan im. Yê ku her tiştî afirand, Yê ku xwe bi xwe ezman tikand Û bi tena serê xwe erd raxist, ez im.
Çimkî hemû tiştên li erdê û li ezmanan, Tiştên ku tên dîtin û nayên dîtin, Dixwazî bila text, dixwazî bila hukumdarî Dixwazî bila serwerî, dixwazî bila desthilatî be, Bi saya wî hatin afirandin; Her tişt bi saya wî û ji bo wî hat afirandin.
Gel mirov şandin Şîloyê. Sindoqa Peymana Xudanê Karîndar ku di nav xerûban de textê xwe danîbû, anîn wir. Herdu kurên Elî, Hofnî û Pînehas jî li ba Sindoqa Peymana Xwedê bûn.