4 Wê dilên kesên nefikirîn fêm bikin, Wê zimanên lal zû û zelal bipeyivin.
Xudan jê re got: “Ma kê devê mirov çêkir? Ma kî mirov dike ker, lal, kor an dibîne? Ma ne Xudan e, ma ne ez im?
Şeraba herî xas e devê te. Bila ew şerab rasterast here ba evîndarê min, Bila biherike lêv û diranan.
Kesên ji ruh averê bûne jî, Wê bigihîjin fêmdariyê. Kesên dikin pitepit, Wê bixwazin hîn bibin.”
Ji kesên dilbitirs re bêjin, “Hêzdar bin, netirsin, Va ye Xwedayê me! Tê ku tolê bistîne, Tê ku heyfê hilde. Ew bi xwe tê û wê we rizgar bike.”
Wê gavê wê çavên koran vebin, Guhên keran jî vebin.
Di wî wextî de Îsa got: «Ey Bavo, ez ji te re şikir dikim, Xudanê erd û ezmên! Çimkî te ev tiştên ha ji şehreza û zaneyan veşartin û ji zarokên biçûk re eşkere kirine.
Îsa lê vegerand û got: «Xwezî bi te, ey Şimûnê kurê Ûnis, çimkî yê ku ev ji te re vekiriye ne xwîn û goşt e, lê Bavê min ê li ezmanan e.
Gava ku wan biziraviya Petrûs û Yûhenna dît û fêm kirin ku ew nexwenda û di halê xwe de ne, şaş man. Wan tê derxist ku ev mirov bi Îsa re mane.
Peyva Xwedê çiqas diçû belav dibû; hejmara şagirtan li Orşelîmê gelek zêde dibû û ji kahînan jî gelekan bawerî qebûl dikir.
Wan bi tenê dibihîst: «Wî mirovê ku demekê tengahî dida me, ew niha wê baweriya ku demekê dixwest ji holê rake, hîn dike.»