2 Wê her yekî ji wan Wekî dereke mirov xwe ji bayê vedişêre, Wekî sitara taviyê, Wekî coyên avê yên dera ziwa, Wekî siya zinarê bilind Li dera westayiyan be.
Ew lava dikin û dibêjin: “Şîretan li me bike, Ji bo me biryarê bide. Bila wekî hênikahiya şevê, Di nava rojê de siya te li ser me be. Me qewitandiyan veşêre, Me filitiyan nede dest.
Çimkî tu bûyî keleha belengazan, Keleha hejarên tengasiyê dikişîne. Gava hilma zilamên zordar Wekî taviya li dîwar dixe rabû, Tu li dijî taviyê bûyî sitargeh, Li dijî germê bûyî sî.
Wê heywanên çolê, çeqel û kund Rûmetê bidin min. Çimkî ez li beriyê avê didim, Li erdê ziwa çeman didim Ku ez bi gelê xwe yê hilbijartî bidim vexwarin.
“‘Çimkî ezê avê bi ser axa tîbûyî de, Rûbaran bi ser erdê ziwa ve birijînim. Ezê ruhê xwe bi ser ziriyeta te re Û bereketa xwe bi ser şaxên te re birijînim.
Çimkî wê zarokek ji me re çêbe, Wê kurek ji me re bê dayîn. Wê serwerî li ser milê wî be. Wê navê wî Şêwirmendê Nûwazekar, Xwedayê Karîndar, Bavê Herheyiyê, Mîrê Aştiyê be.
“Ya şûr! Li dijî şivanê min, Li dijî kesê li ba min hişyar be!” Ev e gotina Xudanê Karîndar. “Li şivên bixe ku pez belav bin. Ezê destê xwe li dijî biçûkan rakim.”
Bêguman, sira jiyana xwedayî mezin e: Ew di bedenê de xuya bû, Ji aliyê Ruh ve rast hat derxistin, Ji aliyê milyaketan ve hat dîtin, Di nav miletan de hat danbihîstin. Di dinyayê de hat bawerkirin Û bi rûmet hat hilkişandin.