Piştî ku Mordexay ji wan tiştan haydar bû, cilên xwe çirand, çûx li xwe kir û xwelî bi ser xwe de kir. Bi dengekî bilind kir qîrîn û hewar û nalîneke kûr çû nava bajêr.
Lê heke hûn guhdarî nekin, Ezê ji ber quretiya we bi dizî bigirîm. Wê çavê min bi êş dilopan bike Û wê hêsirên min bibarin. Çimkî keriyê Xudan dibe êsîr.
Xudan wiha dibêje: “Ji Ramayê dengek tê bihîstin, Dengê şîn û girîna bişewat, Rahêl ji bo zarokên xwe digirî Û naxwaze bê teselîkirin, Çimkî êdî ew tunene.”
Ax hinavê min, hinavê min! Ez êşê dikişînim! Ax dîwarên dilê min! Dilê min lê dide û nikarim bêdeng bim. Çimkî canê min dengê boriyan, qîrîna şer bihîst.
Ya gelê min ê delal! Çûx li xwe bike Û xwe di nav xweliyê de bigevizîne. Çawa tu şîna kurê xwe yê yekta dikî, Wisa jî bi şewat li xwe bixe. Çimkî wê xerabkar jinişkave bi ser me ve bê.
Ji barandina hêsiran, çav li min neman, Dilê min xwîn digirî. Ji ber şikestina gelê min ê delal, Kezeba min bû xwîn û herikî. Li kuçeyên bajêr zarok û berşîr xayîs dibin.