Çimkî, va ye Xudan ji cihê xwe dertê. Wê ji ber neheqiyên wan, Şêniyên dinyayê ceza bike. Wê dinya xwîna li ser xwe derxe meydanê, Wê kuştiyan êdî veneşêre.
Wê êdî li wê derê zarokekî ku bi tenê çend rojan dijî nebe, Wê pîrekî ku rojên xwe tije nekiriye tunebe. Erê, kesê sed salî bimire, wê xort bê hesibandin, Kesê ku sed salan nejî, wê naletî bê hesibandin.
Xudan dibêje: “Ezê neheqiyên we Û neheqiyên bav û kalên we bidim we. Çimkî wan li serê çiyayan bixûr pêxistin Û li ser giran tinazê xwe bi min kirin. Loma ezê karên ku kirine bînim serê wan.”