Gava guliyên wê hişk bibin, Wê bên jêkirin. Wê jin werin û wan bişewitînin. Çimkî ev gel fêm nake. Loma wê afirandarê wan Li ber wan nekeve, Yê ku şikil daye wan, Wê rehmê li wan neke.
Ya Xudan, tu hemû pîlanên wan Ên ji bo kuştina min dizanî. Neheqiyên wan nebexişîne, Gunehên wan ji ber xwe xîş neke! Bila ew li hizûra te biterpilin, Gava hêrsa te rabû, belayê bîne ser wan.
Nebe yekî ku ji nefsbiçûkiya qelp û perizîna milyaketan, ji dîtiniyên ku dîtine û ji quretiya pûç a aqilê xwe yê dinyayî hez dike, we ji xelata we bike.
Rast e, di dîndariya ji ber xwe çêkirî, di nefsbiçûkiya qelp û di eziyetkirina bedenê de ev wek şehrezayiyê tên dîtin, lê ji bo rawestandina xwestekên nefsê tu qîmeta wan tune.
Yêşû ji gel re got: “Hûn nikarin xulamiya Xudan bikin. Çimkî ew Xwedayekî pîroz e. Ew Xwedayekî xîretkêş e. Ew guneh û neheqiyên we bi hêsanî nabexişîne.