Çimkî Tofet ji zû ve hat amadekirin, Erê, ji bo padîşah hat amadekirin! Wî ew kûr û fireh kir. Loda wî agir û gelek êzing e. Hilma Xudan wek lehiya kukurdê wê pê dixe.
Wey li wan ku ji bo alîkariyê diçin Misrê, Xwe dispêrin hespan. Ji ber ku pir in, bi erebeyên hespan, Ji ber ku pir hêzdar in, bi siwaran ewle ne. Lê li Pîrozê Îsraêl nanêrin, Li Xudan nagerin.
Gunehkarên Siyonê tirsiyan, Lerzekê bi xwedênenasan girt. Dibêjin: “Ma kî ji me dikare li ber agirê bimîne Ku dixwe û tune dike? Kî ji me dikare li ber pêtên herheyî rûne?”
“Va ye, ew wekî pûşê ne, Wê agir wan bişewitîne. Wê nikaribin canê xwe ji destê pêtê rizgar bikin. Wê ev agir, ne ji bo xwegermkirinê teraf be Û ne jî, ji bo li ber rûniştinê be.
“Êdî wê roj nebe ronahiya te ya bi roj, Wê êdî biriqîna heyvê ronahiyê nede te. Lê wê Xudan bibe ronahiya te ya herheyî, Wê Xwedayê te bibe berziya te.
Wê derkevin derve û li cendekên mirovên ku li dijî min serî hildan, binêrin. Çimkî kurmê laşê wan namire û agirê wan natefe. Wê di çavê hemû beşer de kirêt bin.
Ya gelê Cihûda û şêniyên Orşelîmê! Xwe ji Xudan re pak bikin, Dilê xwe sinet bikin! Yan na, ji ber kirinên we yên xerab, Wê xezeba min wekî êgir rabe û bişewite Û kesê bitefîne tunebe.
“Loma Reb Xudan wiha dibêje: ‘Va ye, ezê li vê derê, bi ser mirovan, heywanan, darên çolê û berê axê ve hêrs û xezeba xwe birijînim. Wê bişewitîne û netefe.’
Wê di roja xezeba Xudan de Zîvên wan jî, zêrên wan jî Wê nikaribe wan rizgar bike. Di agirê xîreta Xudan de Wê tevahiya welêt bê daqurtandin. Çimkî wê hemû şêniyên welêt ber bi dawiyê, Ber bi dawiyeke tirs û sawê ve bibe.
“Wê rojê ezê mîrên Cihûdayê bikim wekî tasikeke nava agirê daran û xetîreyeke di nav lodên dexlê de dişewite. Wê tevahiya gelên li rast û çepê daqurtînin. Wê şêniyên Orşelîmê êdî li cihê xwe, li Orşelîmê rûnin.