“Silêmano! Ya kurê min! Xwedayê bavê xwe nas bike. Bi yek dilî û canê bibiryar xulamiya wî bike. Çimkî Xudan lêkolîna tevahiya dilan dike. Hemû niyet û fikran fêm dike. Heke tu lê bigerî, wê xwe bide dîtin. Lê heke tu dev ji wî berdî, wê heta hetayê te red bike.
Wey li wî miletê guneh dike, Gelê neheqî li xwe barkirî, Ziriyeta xerabkaran, Zarokên xerabûyî! Wan dev ji Xudan berda Û Pîrozê Îsraêl kêm dît. Wan pişta xwe danê.
Gunehkarên Siyonê tirsiyan, Lerzekê bi xwedênenasan girt. Dibêjin: “Ma kî ji me dikare li ber agirê bimîne Ku dixwe û tune dike? Kî ji me dikare li ber pêtên herheyî rûne?”
Xudan wiha dibêje: “Ka ew nivîsa jinberdanê? Ka yê ku min diya we pê berda? Min hûn firotin kîjan deyndarê xwe? Va ye hûn ji ber xerabiyên xwe hatin firotin, Ji ber serhildanên we diya we hat berdan.
Lê hûn kesên ku êgir pêdixin Û bi çirûskan xwe radipêçin, Hûn hemû, di nav pêta agirê xwe de Û di nav çirûskên ku we pêxistine de bimeşin! Ya ku wê ji bo we ji destê min tê ev e: Hûnê di nav ezebê de razên.
Dîsa jî her roj ew li min digerin Û dilê wan bi zanîna riyên min xweş dibin. Wekî miletekî ku rastiyê pêk aniye Û dev ji hikmên Xwedê bernedaye, Ew ji min hikmên rast dixwazin Û dilê wan bi nêzîkbûna Xwedê xweş dibin.
Çimkî em hemû bûn wekî kesê qirêj, Hemû karên me yên rast wekî kincên qirêj in. Em mîna pelekî diçilmisin, Neheqiyên me, wekî bayê me hildidin û dibin.
“Kesên ku ji bo çûyîna bexçeyan xwe pîroz û paqij dikin, li pey kesê li navê xwe diçin û goştê berêz, mişkan û heywanên kirêt ên din dixwin, wê bi hev re biqedin.” Ev e gotina Xudan.
Wê derkevin derve û li cendekên mirovên ku li dijî min serî hildan, binêrin. Çimkî kurmê laşê wan namire û agirê wan natefe. Wê di çavê hemû beşer de kirêt bin.
Ya Xudan, ya hêviya Îsraêl! Her kesên tu berdayî, wê şerm bikin. Kesên ji te dizivirin, wê li bin axê bên nivîsandin. Çimkî wan Xudanê kaniya ava jiyanê berda.
Ezê saxmayiyên gelê Cihûda ku berê xwe dane Misrê û biryar dane ku li wir bibin mêvan, rakim û wê hemû li welatê Misrê tune bibin. Wê li welatê Misrê bikevin. Wê bi şûr û xelayê telef bibin. Ji biçûkan heta mezinan, wê bi şûr û xelayê tune bibin. Wê bibin nifir û nalet, mijara saw û riswabûnê.
Lê heçî yên tirsonek in, yên bêewle, yên di nav pîsîtiyê de ne, yên kuştinê dikin, yên zînakar, yên sêrbaz, yên pûtperest û hemû yên ku derewkar in, para wan di wê golê de ye, ku bi êgir û kewkurtê dişewite. Mirina diduyan ev e.»