Fermandar ji wan re got: “Ma xweyê min ez şandim ku ez bi tenê ji te û xweyê te re van gotinan bibêjim? Ev xeber ji gelê li ser dîwêr rûniştî re jî hate şandin. Tevli we, wê ew jî gûyê xwe bixwin û mîza xwe vexwin.”
Wê ev peyman, ne wekî wê peymanê be Ku min bi bav û kalên wan re çêkir. Gava min bi destê wan girt û ji welatê Misrê deranî, Tevî ku ez mêrê wan jî bûm, wan peymana min xera kir.” Ev e gotina Xudan.
Ezê kesên ku peymana min binpê kir û şertê peymana ku wan di hizûra min de çêkir pêk neanî, bikim golikê ku dikin du perçe û di nav perçeyên golikê re derbas dibin.
“Li welêt alê biçikînin, Di nav miletan de li boriyê bixin. Miletan li dijî wê amade bikin, Li dijî wê gazî padîşahiyan bikin, Gazî Ararat, Minnî û Aşkenazê bikin. Li dijî wê fermandarek kifş bikin, Bi qasî refên kuliyên dijwar, hespan derînin.
“Ya kurên Binyamîn! Birevin dereke sitarê, ji Orşelîmê birevin! Li Teqoayê li boriyê bixin, Li Bêthakkeremê alekê deynin. Çimkî wisa xuya ye ku ji bakur belayek Û şikandina mezin tê.
“Gelê min ji nebûna zanînê tune bû. Ji ber ku te zanîn red kir, Ezê te ji kahintiya xwe red bikim. Te Şerîeta Xwedayê xwe ji bîr kir. Ezê jî zarokên te ji bîr bikim.
“Tevahiya xerabiyên wan li Gîlgalê destpê kir. Loma min li wê derê ji wan nefret kir. Ji ber xerabiya karên wan Ezê wan ji mala xwe bavêjim. Êdî ezê ji wan hez nekim, Tevahiya serekên wan serhildêr in.
Min dît, Reb li ba gorîgehê sekinîbû. Wî got: “Li serikên stûnan bixe, bila binên wan bihejin, Li ser serê tevahiya gel wan perçe bike. Ezê saxmayiyan bidim ber şûran, Wê tu kes nereve, wê tu kes nefilite.